قيام مردم عراق به رهبري آيةاللَّه "محمدتقي شيرازي" عليه استعمار انگليس (1920م)

در پي اضمحلال امپراتوري عثماني، سرپرستي و قيموميت كشورهاي عراق، كويت و فلسطين با موافقت متّفقين به انگلستان واگذار شد و قرار شد تا از منابع طبيعي اين ممالك به عنوان حق‏الزحمه بهره‏برداري كند. پس از انتشار اين موافقتنامه، اعتراضات گسترده‏اي سراسر كشور مسلمان عراق را فرا گرفت و با صدور حكم جهاد از سوي آيةاللَّه محمدتقي شيرازي، مردم نواحي مختلف عراق به مقابله با استعمارگران پرداختند، در اين فتوا، ضمن اشاره به حكومت اسلامي و استقلال عراق به عنوان اهداف بزرگ قيام مردمي، از همگان خواسته شد از تفرقه و اختلال در امنيت و مخالفت با يك‏ديگر پرهيز نمايند. قيام مردم عراق كه در 30 ژوئن 1920 آغاز شده بود، به انقلاب 1920 عراق موسوم گرديد، اما اين قيام مردمي به دليل حمايت ديگر استعمارگران از انگلستان و توطئه‏هاي مختلف، پيش از رسيدن به نتيجه اصلي از حركت باز ماند در حقيقت، دولت انگلستان علاوه بر تفرقه‏افكني در ميان مجاهدان و از سوي ديگر استفاده از نيروها و تجهيزاتِ فراوان جنگي، با اعلام قدرت به حكومت موقت شعله‏هاي قيام را فرو نشاند و پس از آن فيصل به پادشاهي عراق منصوب شد.