زمين با نيروي گرانش ماه را به سوي خود مي‌کشد. اگر انسان ماه را که در حقيقت بي وقفه به دور سياره ما مي‌چرخد، از گردش باز مي‌داشت، ماه فقط براي مدت کوتاهي ثابت مي‌ايستاد، آنگاه با سرعتي فزاينده به سمت زمين مي‌شتافت و در نهايت با آن برخورد مي‌کرد. البته اين عمل ميسر نيست. ماه از هماه زمانهاي اوليه با سرعتي برابر 3659 کيلومتر در ساعت به دور زمين در حال گردش بوده است.
در اثر اين حرکت گردشي ، يک نيروي گريز از مرکز به سمت خارج ايجاد مي‌شود، که درست به اندازه نيروي گرانش زمين که به سمت داخل کشش دارد، است. اين دو نيروي مخالف ، اثر يکديگر را بطور متقابل خنثي مي‌کنند، به نحوي که ماه هموراه بر مدار خود باقي مي‌ماند.